Fot. PublicDomainPictures

Czy jestem dobrym ojcem? – spojrzenie na sytuację, w której się znalazłem.

Pytanie z dziedziny tych trudnych do udzielenia prostej odpowiedzi. Może zacznę od tego, że jestem jedynakiem i całe życie (czyli już ponad 30 lat) kręciło się w większym bądź miejszym stopniu wokół mojej osoby. Nie nauczyłem się dzielenia batonikiem z bratem, korzystania ze wspólnych zabawek itd. Zawsze miałem wszystko dla siebie i nie musiałem oglądać się na rodzeństwo, czy aby teraz nie jest pora przekazania joysticka w ręce tego siedzącego obok…

Tak samo było z małżeństwem. Żonka jest moja i tylko dla mnie – no w sumie to tak powinno być :) Byliśmy sami dla siebie. Rodzina (teściowie, rodzice) oczywiście też byli obecni w naszym życiu, ale tak troszkę z boku (no oprócz mojej mamy – prawda Kasiu ? :)). Żyło się  fajnie, trochę beztrosko. Nawet ciąża to jeszcze nie był czas, kiedy zastanawiałem się, co to będzie. Trzeba było zmienić nawyki, pomagać więcej żonie, ale dalej byliśmy tak naprawdę fizycznie tylko my dwoje.

I bach – Tadzik się rodzi. Jest super – tnę pępowinę, odwiedzam moje dwa skarbki w szpitalu, przyjeżdżam po nich, żebyśmy pojechali do domu. Codziennie w nocy po karmieniu przebieram mu pieluchy, odciążam żonę w pracach domowych (nawet prasuję :)), w dzień też przebieram, jeżdżę do szczepienia i robię dużo innych rzeczy, o które mnie Kaśka poprosi.

Ale czasem łapię się na tym, że jeszcze mój egoizm dochodzi do głosu. Kiedy mały płacze, zbyt szybko oddaję go w ręce mamusi, żeby to ona go uspokoiła. Zamiast posiedzieć z nimi rano i zjeść wspólne śniadanie uciekam zrzucić trochę zbędnych kilogramów, żeby zmieścić się w nowy kombinezon motocyklowy. Spacery z psem też czasem się wydłużają…

I teraz jaką ocenę sobie wystawić? Jestm złym ojcem czy powinienem dostać co najmniej 5 z plusem? Patrząc na innych młodych tatusiów zastanawiam się, czy oni też tak mają, czy też zawsze są gotowi i nie pomyślą nawet o tym, żeby wyskoczyć na moto z kolegami?

Nie wiem, ale myślę, że z każdym dniem i każdym uśmiechem Tadka będzie mi trudniej oglądnąć mecz samemu zamiast pokazywać mu książeczki z obrazkami. Jak zacznie chodzić, to pewnie spacery z psem to będzie nasza wspólna wyprawa :). Wydaje mi się, że gdy mały będzie coraz bardziej kontaktowy, tym łatwiej będzie mi z nim nawiązać odpowiednią więź i dzięki temu docenić jak wielki skarb mam obok siebie.

***

Dzisiejszy wpis jest autorstwa mojego wspaniałego męża. Ostatnio Tadzio wymagał dużo mojej uwagi, więc nie miałam nawet chwili, żeby przygotować kolejny post na blogu. Z pomocą przyszedł tata, który zaproponował, że napisze coś od siebie. Wczoraj wieczorem czytałam jego przemyślenia i wzruszyłam się! Dla mnie jest wspaniałym mężem, który wspiera mnie w codziennych obowiązkach a także (jak widać) realizacji moich pasji i dążeń, oraz ojcem!  Na pewno będzie to czytał, więc napiszę po prostu – dzięki Kochanie :*