Fot. Parentingupstream

Zaczyna się w ostatnim trymestrze, gdy nadchodzi świadomość, że to już sama końcówka i co by nie było urodzić trzeba. Nie wiem, czy kolejne są łatwiejsze, tego doświadczenia jeszcze nie posiadłam. Wiem, że pierwszy poród równa się stres, niepewność i strach… Strach przed nieznanym. Strach przed bólem. Strach przed komplikacjami. Pamiętam, jak kilka miesięcy temu szukałam w internetach artykułów na temat porodu. Teraz myślę sobie, że niepotrzebnie. Bardzo mało było pozytywnych relacji, co rusz trafiałam na określenia: masakra, rzeźnia, straszny ból, nieczuły personel medyczny. Nie przypominam sobie, żeby jakaś znajoma powiedziała mi „Wcale nie jest tak źle”, „Zobaczysz, będzie dobrze”. Nie wspominam już o niepokojących newsach przebijających się co rusz w mediach. Jednym zdaniem – całkiem słusznie można się zeschizować.

Po pierwsze – nastawienie

Tylko czy warto się bać? Czy same nie kopiemy pod sobą dołków? W końcu nie od dziś wiadomo, że już samo nastawienie potrafi zdziałać cuda. Eh, wiem – łatwo powiedzieć. Tylko czy na prawdę tak trudno zrobić? Czy obok tych wszystkich trudnych emocji, które są całkowicie uzasadnione, nie warto przywołać też troszeczkę tych dobrych – ekscytacji, szczęścia z tego niesamowitego spotkania? Oczywiście, że warto a nawet trzeba! Na szczęście możemy to sobie wszystko ułatwić, oswoić poród, odpowiednio się do niego przygotowując. Nie bez przyczyny mamy do dyspozycji całe dziewięć miesięcy.

Po drugie – przygotowanie

Na przygotowanie mamy naprawdę sporo czasu, warto więc zacząć jak najwcześniej, ale co tu robić, kiedy nawet jeszcze brzucha nie widać a poród to jeszcze pieśń przyszłości? Odpowiedź jest prosta – poruszajmy się trochę. Ćwiczenia dla kobiet w ciąży nie tylko poprawią samopoczucie, ale i nauczą technik rozluźniających i właściwego oddychania – a to naprawdę pomaga. Jeśli zdecydujecie się na poród aktywny (a taki szczerze polecam!), to z łatwością odnajdziecie się na piłce na sali porodowej. Poza tym umówmy się – potrzeba dobrej kondycji do wysiłku porównywalnego z przebiegnięciem maratonu.

Kolejna rzecz – szkoła rodzenia. Nam niestety nie udało się dotrzeć na zajęcia, ze względu na dwumiesięczne leżenie (o tym już było TUTAJ) i naprawdę bardzo tego żałuję. Na szczęście bardzo pomógł fakt, że regularnie chodziłam na zajęcia dla kobiet w ciąży, nie do przecenienia była też rola mojej mamy – z zawodu położnej (ja to mam szczęście :)), z którą skonsultowałam cały plan porodu i zawartość torby do szpitala. Nie macie w rodzinie położnej – don’t worry – dobra szkoła rodzenia rozwieje wszystkie wasze wątpliwości i wyposaży w niezbędną wiedzę. Zdarza się, że w programie zajęć jest też możliwość odwiedzenia oddziału położniczego, co też jest świetnym elementem przygotowania do porodu. Przeglądając oferty szkół rodzenia tylko kilka razy spotkałam się z taką możliwością, ale nic straconego – szpitale co jakiś czas organizują tzw. dni otwarte, w czasie których można zobaczyć oddział i zadać nurtujące nas pytania. Świetnym źródłem informacji o szpitalach jest też strona Fundacji Rodzić po Ludzki – GdzieRodzic.info. Poznanie szpitala i oddziału, w którym w się znajdziemy, to wielki krok do oswojenia swoich niepokojów, momentalnie odpadnie nam wiele znaków zapytania a i samo miejsce nie będzie już takie „obce”.

Co jeszcze? Chyba najważniejsze – obecność bliskiej osoby. Uwaga, uwaga! Niekoniecznie musi to być facet! Najpierw porozmawiajmy, upewnijmy się, że nasz partner jest przygotowany i chętny na takie przeżycie. Zmuszanie może przynieść więcej złego niż dobrego. Mój mąż był obecny na części porodu, na sam koniec wyszedł z sali i wrócił dopiero na uroczyste przecinanie pępowiny. To była nasza wspólna decyzja i uważam, że najlepsza. Ani on nie czuł się mega komfortowo, nie mogąc mi de facto pomóc, ani ja nie chciałam, żeby widział wszystko (if you know what I mean). Od początku do końca była ze mną mama (oczywiście to nie ona odbierała poród), ale gdybym nie miała takiej możliwości, to poważnie zastanowiłabym się nad doulą. Nie jestem w stanie zarekomendować tego pomysłu, ale pewnie zastanawiałabym się przed porodem czy takie wsparcie jest mi potrzebne czy nie. Oczywiście – dla każdej mamy inne rozwiązanie będzie tym idealnym – poród rodzinny to świetna sprawa, zaangażowanie panów jest jak najbardziej w cenie (mnie osobiście strasznie ujmuje, jak świeżo upieczony tata kanguruje bobasa, gdy mama jest po cesarce), o ile jest to wspólna decyzja.

Po trzecie – dzielenie się

Pisałam już na początku, że ciężko było znaleźć historie porodowe o pozytywnym wydźwięku. Tego bardzo mi brakowało i potęgowało i tak niemały niepokój. Myślę sobie, że za mało jest tych dobrych słów, takich jakimi kiedyś będziemy opowiadać naszym dzieciom o ich przyjściu na świat. Naprawdę szczerze wątpię, że będziemy mówić, że to była masakra i pasmo cierpień. W tej narracji zostaną raczej zabawne momenty, anegdotki, łzy nostalgii na wspomnienie tego pierwszego dotyku, spojrzenia, przytulenia. Chciałabym, żeby przyszłe mamy dostały kopa energetycznego od tych z nas, które mają to już za sobą :) Chciałabym w moich wpisach w przyszłości przekazać Wam trochę tego pozytywnego nastawienia, może czytają to mamy, które też chciałyby się podzielić swoim doświadczeniem? Razem łatwiej oswoić poród, czyż nie?