Fot. Victor Hanacek

Święta, święta i po świętach. A magia gdzie? No nie ma, brak, po prostu tego nie czuję… A przecież kiedyś lubiłam święta. Co się stało? Myślicie, że można to zmienić?

W tym roku wyjątkowo odkryłam receptę. Zrozumiałam, dlaczego Wielkanoc przestała być wyjątkowa, dlaczego nie czułam tych emocji, które pamiętam z dzieciństwa. Bo magia świąt to rytuały i ludzie. Wszystko, co tworzy klimat, to właśnie ta cała otoczka – przygotowania, malowanie pisanek, pieczenie bab i mazurków, wojna z wiadrem w ręku w czasie Lanego Poniedziałku…

Ludzie są, zawsze byli. Uwielbiam spotkania w gronie rodzinnym. Tylko, odkąd świętowanie dzielimy na dwa miasta, w Wielkanoc zawsze są jakieś takie krótkie. W praktyce w niedzielę po śniadaniu jedziemy odwiedzić moich rodziców i wracamy z powrotem w poniedziałek wieczorem. Wielkanocna niedziela jest więc bardziej dniem drogi niż świętowania. Dodatkowo, odkąd tak sobie odwiedzamy to jedną, to drugą rodzinę, praktycznie nie było konieczności czynienia żadnych świątecznych przygotowań.

No właśnie! Sama pozbawiłam się tego magicznego czynnika, jakim są te wszystkie niby zwykłe czynności. Jedynym, czego nie potrafiłam sobie odpuścić, było malowanie pisanek, bo, jak już na pewno wiecie, wszelkie formy rękodzieła kocham i kochać będę. Tylko, że same pisanki to za mało, żeby poczuć, że coś się dzieje, że to święta są kurczę! W tym roku, mimo ambitnych planów, nawet i one zeszły gdzieś na dalszy plan i malowałam je na szybko w sobotni poranek…

Fot. Victor Hanacek

I wiecie co sobie pomyślałam? Że to ostatnie takie święta. Bo za rok to ja będę tę magię, ten rodzinny czas pokazywać mojemu synowi. Za rok będziemy szaleć w kuchni, wykonywać ozdoby, przygotowywać koszyczek. Za rok, za dwa lata, za pięć. Bo chcę, żeby to były prawdziwe święta, celebracja, chwila oddechu. Bo chcę, żeby rozumiał, dlaczego są ważne. A jak pokazać dziecku, że coś jest istotne, całkowicie się do tego nie przygotowując, traktując jak zwykły wolny dzień? No nie da się! Te wszystkie rytuały, przygotowania, czynności budują w nas świadomość Wielkiej Nocy. I tworzą poczucie, że to naprawdę są święta.

I wiecie co? Mam do siebie żal. Bo moja mama zawsze dbała o to, żeby magia świąt nas otaczała. A ja co? Zaczełam tworzyć własną rodzinę i totalnie odpuściłam sobie ten temat. Mówiąc „nie czuję w ogóle, że są święta”, mogę mieć pretensje tylko do siebie, bo czy zrobiłam coś, żeby to poczuć? Teraz patrzę na młodego i wiem, że wszystko się zmieniło. On mnie napędza, motywuje i inspiruje. Do lepszego przeżywania nie tylko tych świąt, chyba życia w ogóle. Do tego, żeby nie odpuszczać, żeby się mocno angażować. I będzie pięknie, wielkanocnie, rodzinnie. Nie za rok – jutro. Bo to ja decyduję, czy czuję święta czy nie.

***

Wam Kochane życzę, żebyście czuły magię Świąt Wielkanocnych,

spędzonych w gronie najbliższych,

pełnych tych drobnych, cudnownych gestów,

pachnących babką,

kolorowych pisankami,

dodających otuchy przy dzieleniu się jajkiem!